ای ساربان آهسته رو کآرام جانم میرود |
|
وان دل که با خود داشتم با دلستانم میرود |
|
|
من ماندهام مهجور از او بیچاره و رنجور از او |
|
گویی که نیشی دور از او در استخوانم میرود |
|
|
گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون |
|
پنهان نمیماند که خون بر آستانم میرود |
|
|
محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان |
|
کز عشق آن سرو روان گویی روانم میرود |
|
|
او میرود دامن کشان من زهر تنهایی چشان |
|
دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم میرود |
|
|
برگشت یار سرکشم بگراشت عیش ناخوشم |
|
چون مجمری پرآتشم کز سر دخانم میرود |
|
|
با آن همه بیداد او وین عهد بیبنیاد او |
|
در سینه دارم یاد او یا بر زبانم میرود |
|
|
بازآی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین |
|
کآشوب و فریاد از زمین بر آسمانم میرود |
|
|
شب تا سحر مینغنوم و اندرز کس مینشنوم |
|
وین ره نه قاصد میروم کز کف عنانم میرود |
|
|
گفتم بگریم تا ابل چون خر فروماند به گل |
|
وین نیز نتوانم که دل با کاروانم میرود |
|
|
صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من |
|
گر چه نباشد کار من هم کار از آنم میرود |
|
|
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن |
|
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود |
|
|
سعدی فغان از دست ما لایق نبود ای بیوفا |
|
طاقت نمیارم جفا کار از فغانم میرود |
|