در جستـجوی خــــدا

او کــوله اش را برداشت و راه افتاد... 

رفت تا دنبال خـدا بگردد و گفت : تا کوله ام از خـدا پر نشود، برنخواهم گشت! 

نـهالی تکیده و کوچک، کنار راه ایستاده بود. مسـافر با خنده رو به درخت کرد و گفت: "چه تلــخ است کنار جــاده بودن و نرفتن! 

"درخت زیر لب گفت: "ولی تلخ تر آن است که بروی و بی تـــوشـه بازگردی." کاش میدانستی آنچه در جستجوی آنی، همیــن جـاست..! 

مسافر رفت و گفت: یک درخت، از راه چه میداند؟ پاهایش در گِل است. او هیچ گاه لذت جستجو را نخواهد یافت. و نشنید که درخت گفت: اما من جستجو را از خود آغاز کرده ام و سفرم را کسی نخواهد دید، جز آنکه باید ببیند. 

مسافر رفت و کوله اش سنگین بود! 

صـد سـال گذشت...!

صد سال پر پیچ و خم... 

مسافر بازگشت، رنجور و ناامید! خــدا را نیافته بود ام غـرورش را هم گم کرده بود! به ابتدای جــاده ای رسیده بود که روزی از آنجا آغـاز کرده بود. درختی صد ساله تنومند و سبز کنار جاده ایستاده بود؛ زیر سایه اش نشست تا کمی بیاساید؛ مسافر درخت را به یاد نیاورد. اما درخت او را شناخت، درخت گفت‌ : سـلام مســافر! در کـوله ات چه داری؟ آن روز که میرفتی در کوله ات همه چیز داشتی، غـرور کمتـرینش بود... اما جـ-اده آن را از تو گرفت. حالا در کوله ات جا برای خـــــدا هست. درخت قدری از حقیقت را در کوله ی مسافر ریخت. مسافر چشم هایش از حیـرت و شـوق درخشید و گفت: صد سال رفتمو پیدا نکردم و تو نرفته این همه یافته ای... درخت گفت: علت آن است که تو در جاده رفتی و من در درون خود. پیــمودن خــود، دشـوارتر از پیـمودن جــاده هاست!